Zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osiągany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy w skutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Za przychody m.in. ze stosunku pracy uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, w szczególności wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Katalog przychodów nie stanowiących podstawy wymiaru składek został zawarty w rozporządzeniu w sprawie szczegółowych zasad ustalania odstawy wymiaru składek. Rozporządzenie to ma wyłącznie zastosowanie do przychodów pracownika wynikających ze stosunku pracy, które stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Wśród wyłączeń nie ma wartości zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz pracownika na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego, z tytułu wypadku przy pracy, ponieważ takie roszczenie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy, ale roszczeniem cywilnoprawnym dochodzonym na drodze powództwa cywilnego przed sądem powszechnym, zatem nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.