Odróżnia się nabycie licencji do programów komputerowych oraz samych programów. Przyjmuje się, że jeśli program nie jest przeznaczony do dalszej odprzedaży (rozpowszechniania) tylko do wewnętrznego użytku, wtedy nie mamy do czynienia z nabyciem licencji. Standardowa licencja końcowa (tzw. „end-user agreement”, czy też „end-user license”) pozwala na używanie programów, nie pozwala natomiast na ich modyfikowanie, poprawianie, kopiowanie, rozpowszechnianie (z wyjątkami dotyczącymi archiwizowania i sporządzania kopii bezpieczeństwa). W przypadku, gdy: podatnik może używać samodzielnie oprogramowanie, nie może przenosić praw licencyjnych na osoby trzecie, nie jest uprawniony do wprowadzania modyfikacji, tłumaczenia, oprogramowanie wykorzystywane jest wyłącznie na własne potrzeby, to nie ma obowiązku poboru podatku u źródła.
Także w wydawanych interpretacjach organy podatkowe uznają, że podatku u źródła nie należy pobierać tylko wtedy, gdy program komputerowy wykorzystywany jest wyłącznie na własne potrzeby podatnika. Zgodnie bowiem z komentarzem do modelowej konwencji OECD prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu komputerowego nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych (konstrukcja tzw. odbiorcy ostatecznego, ang. end user). Tak jest w przypadku, gdy nabywca oprogramowania komputerowego nie nabywa prawa do jego kopiowania, powielania, modyfikowania lub rozpowszechniania. W pozostałych przypadkach organy prezentują co do zasady stanowisko, zgodnie z którym dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania oprogramowania należy traktować jako należności licencyjne ze względu na to, że program komputerowy to utwór będący przedmiotem prawa autorskiego (np. interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 stycznia 2012 r., IBPBI/2/423-1197/11/BG). Organy podatkowe przy wydawaniu interpretacji wydają się całkowicie pomijać orzecznictwo, które właściwie jednolicie stanowi, że o ile definicja należności licencyjnych zawarta w danej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania nie wymienia literalnie programów komputerowych jako należności licencyjnych (umowy z Portugalią oraz Kazachstanem) lub też nie stanowi, że należności licencyjne dotyczą użytkowania wszelkich praw autorskich, niezawężonych do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (por. umowy z Kanadą oraz Norwegią), to należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo użytkowania programów komputerowych nie są należnościami licencyjnymi (np. umowy z Austrią, Danią, Holandią, Hiszpanią, Niemcami, Włochami oraz USA).
