Wyrok zapadł w przedmiocie zwolnienia z podatku od wartości dodanej dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych poza Unię Europejską.
BDV prowadził działalność w zakresie handlu hurtowego konserwami. W ramach swojej działalności sprzedawał swoje wyroby produkowane na Węgrzech w państwach trzecich. Umowy zawierane z nabywcami mającymi siedzibę poza obszarem celnym Unii zawierały jedną z klauzul handlu międzynarodowego ustanowionych przez Międzynarodową Izbę Handlową (tzw. klauzule „Incoterms 2000”), a mianowicie klauzulę „ex works” (lub EXW), oznaczającą, że nabywca odbiera towar na progu zakładu sprzedawcy.
W związku z kontrolą urząd skarbowy stwierdził, że w księgowości dotyczącej VAT i deklaracjach VAT dotyczących objętego kontrolą okresu przedsiębiorstwo to zakwalifikowało niektóre z rzeczonych transakcji jako transakcje sprzedaży eksportowej, mimo że wywóz przeznaczonych na eksport towarów z obszaru celnego Unii nastąpił po upływie terminu określonego do tych celów w węgierskiej ustawie o VAT. W decyzji organy podatkowe dokonały nałożenia dodatkowego zobowiązania podatkowego tytułem wyrównania podatku oraz nałożono karę skarbową i naliczono odsetki za zwłokę, ze względu na to, że wywóz towarów do państw trzecich nastąpił po upływie terminu określonego w krajowych przepisach. BDV zaskarżył tę decyzję, podnosząc, że wskazane przepisy są niezgodne zarówno z VI Dyrektywą, jak i z Dyrektywą 112. W skardze spółka ta podniosła, że wszystkie dostawy, których dotyczyła powyższa decyzja, zostały faktycznie wysłane poza Unię. Ponadto na mocy klauzuli umownej „ex-works” odpowiedzialność za transport towarów spoczywała na nabywcach. Tym samym, przypominając regularnie nabywcom, by dokonali transportu towarów poza Unię w wymaganych terminach, spółka wykazała się należytą starannością.
W ocenie Trybunału, zakwalifikowanie transakcji jako dostawy na eksport na podstawie art. 146 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112 nie zależy od przestrzegania dokładnego terminu, w którym dany towar musi opuścić obszar celny Unii, i którego nieprzestrzeganie skutkuje ostatecznym pozbawieniem podatnika prawa do zwolnienia w eksporcie. Jednocześnie nałożenie na sprzedawcę towaru przeznaczonego na eksport dokładnego terminu, w którym towar ten musi opuścić obszar celny Unii, stanowi odpowiedni środek do realizacji celu przeciwdziałaniu oszustwom. Jednak taki termin, którego upływ pozwala opodatkować dostawę towaru przeznaczonego na eksport, nie powinien wykraczać poza to, co jest do tego celu niezbędne.
Przepisy ustanawiające dla zwolnienia w eksporcie termin wywozu, w szczególności w celu zwalczania unikania opodatkowania i oszustw podatkowych, niedające przy tym podatnikowi możliwości wykazania w celu skorzystania z takiego zwolnienia, że warunek dotyczący wywozu został spełniony po upływie tego terminu i nieustanawiające prawa do zwrotu VAT podatnikowi uiszczonego ze względu na niedotrzymanie rzeczonego terminu, gdy dostarczy on dowód na to, że towary opuściły obszar celny Unii, wykraczają poza to, co niezbędne do osiągnięcia omawianego celu.
Konkludując, w ocenie Trybunału art. 146 ust. 1 i art. 131 Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one istnieniu uregulowań krajowych, zgodnie z którymi w ramach dostawy na eksport towary przeznaczone na eksport poza Unię muszą opuścić terytorium Unii w sztywnym terminie wynoszącym trzy miesiące lub 90 dni następujących po dniu dostawy, jeżeli samo przekroczenie tego terminu skutkuje ostatecznym pozbawieniem podatnika prawa do zwolnienia tej dostawy z podatku.
