Pytanie zadane w tytule ma na pewno teoretyczny charakter, lecz również bardzo praktyczny: trzeba ustalić zasady wykładni przepisów czasowych w stosunku do przepisów obowiązujących bezterminowo. Czy wynikające z nich normy należy tworzyć kierując się zasadą kontynuacji czy dyskontynuacją? Bezspornie wykładnia przepisów ustawy wprowadzająca dany podatek dokonywana jest zgodnie z zasadą kontynuacji: nakazy, zakazy oraz uprawnienia dotyczą tylko tego podatku i zachowują one ciągłość prawną czasu uchylenia danej ustawy. Między podatkami, które są wprowadzone i znoszone odrębnymi ustawami obowiązuje zasada dyskontynuacją, choć mogą tu być wprowadzone ustawą określone wyjątki. Są to tezy na ogół bezsporne. Wątpliwości budzi problem przepisów, które są wprowadzone w ustawach nowelizujących, obowiązujących czasowo, które pozostają poza tekstem nowelizowanej ustawy. Przepisy te wprowadzają zasady szczególne, które czasowo zastępują rozwiązania obowiązujące w sposób bezterminowy. Sądzę, że między tymi zasadami nie ma kontynuacji: normy wynikające z przepisów czasowych należy interpretować jako wyjątek od zasady ogólnej, którą określają przepisy ustawy obowiązujące bezterminowo. Na podstawie przepisów szczególnych obowiązują określone nakazy i uprawnienia, które wygasają wraz z utratą ich mocy. Jeżeli zamiarem ustawodawcy byłoby zachowanie ciągłości prawnej między przepisami czasowymi a bezterminowymi, wprowadziłby ją przepisami międzyczasowymi. Jeżeli ich nie ma, należy w tym przypadku kierować się zasadą dyskontynuacji.
Jakie praktyczne znaczenie mają powyższe rozwiązania? Przykładowo dotyczą one przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. nowelizujących ustawę o podatku od towarów i usług, które wprowadziły w okresie 2011-2013 szczególne zakazy dotyczące podatku naliczonego z tytułu nabywania, używania i eksploatacji niektórych pojazdów samochodowych. Przepisy te były wprowadzone jako reguły szczególne na podstawie decyzji derogacyjnej Rady. Po zakończeniu obowiązywania tych przepisów mają zastosowanie reguły bezterminowe, uregulowane w art. 86a i 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Jeżeli przepisy czasowe wprowadziły określone zakazy, to obowiązywałyby one tylko przez te trzy lata. Oznacza to, że np. limit odliczenia podatku naliczonego w wysokości 6 tys. zł dla umów leasingu, najmu i dzierżawy tych pojazdów, który obowiązywał na podstawie przepisów czasowych, nie ma związku z analogicznym limitem wynikającym z przepisów obowiązujących bezterminowo, gdyż są to dwa, całkowicie niezależne uprawnienia, mimo że każdy z nich obowiązuje „w całym okresie obowiązywania umowy”.