Zgodnie z art. 30b ust. 2 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem jest różnica pomiędzy wartością nominalną objętych udziałów w spółce a kosztami przychodu określonymi na podstawie art. 22 ust. 1e wyżej wskazanej ustawy. Jeżeli przedmiotem aportu był udział w nieruchomości, zastosowanie ma punkt 3 przywołanego przepisu, w którym wyraźnie wskazano, że kosztem uzyskania tegoż przychodu są wydatki poniesione na zakup przedmiotu wkładu. Pojęcie „wydatków poniesionych na zakup” jest jasne – nie budzi zatem wątpliwości, że nie można z nim utożsamiać wydatków poniesionych na remont i modernizację nieruchomości. Tym bardziej nie można uznać, że w zakresie tegoż pojęcia mieści się zmiana wartości rynkowej udziałów w nieruchomości.
W świetle wykładni art. 22 ust. 1e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków remont i adaptację nieruchomości nie można rozpoznać jako kosztów uzyskania przychodu z kapitałów pieniężnych. Wskazane okoliczności nie mają znaczenia dla ustalenia kosztów uzyskania przychodu, ponieważ nie mieszczą się w hipotezie przywołanego przepisu. Powyższa argumentacja nie znajduje umocowania również w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 22 ust. 1e tej ustawy stanowi bowiem lex specialis względem art. 22 ust. 1 i wyłącza jego zastosowanie.
Art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się odpowiednio do ustalenia wysokości przychodu z kapitałów pieniężnych, a nie kosztu jego uzyskania. Przepis ten umożliwia natomiast weryfikację przychodu podatnika w przypadku, gdy wartość wkładu odbiega od wartości nominalnej obejmowanych udziałów. Wówczas, mimo że co do zasady przychodem jest wartość nominalna obejmowanych udziałów, organ może ustalić wartość przychodu w wysokości odpowiadającej wartości rynkowej przedmiotu wkładu.
