Podmiot będący wnioskodawcą, który nie jest szkoła publiczną lub niepubliczną, organizował specjalistyczne szkolenia i konferencje w wielu dziedzinach. Rzeczone działania są organizowane w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, której celem jest regularne osiąganie zysku. Podmiot ten nie był wpisany do ewidencji szkół i placówek niepublicznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Podmiot wystąpił do Ministra Finansów o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej dotyczącej prawa do odliczenia naliczonego VAT od nabytych towarów i usług wykorzystywanych na potrzeby świadczenia usług szkoleniowych. Podniosła ona, że świadczone przez nią usługi edukacyjne nie powinny być zwolnione z VAT, lecz objęte nim. W tym zakresie stwierdziła, że uregulowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i poz. 7 załącznika nr 4 do tej ustawy (w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2011 r.) są niezgodne z art. 132 ust. 1 lit. i), z art. 133 i 134 Dyrektywy 112. Minister uznał natomiast, że przepisy Dyrektywy 112 zostały implementowane w sposób prawidłowy. W wyniku powyższego powstał spór, w którym Trybunał zajął następujące stanowisko:

1. art. 132 ust. 1 lit. i), art. 133 i 134 Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one objęciu zwolnieniem od podatku od towarów i usług usług edukacyjnych świadczonych przez podmioty niepubliczne w celach komercyjnych; jednakże art. 132 ust. 1 lit. i) tej dyrektywy sprzeciwia się zwolnieniu wszystkich usług edukacyjnych w sposób ogólny, bez uwzględnienia celów realizowanych przez podmioty niepubliczne świadczące te usługi;
2. na podstawie art. 168 Dyrektywy 112 lub transponującego go przepisu krajowego podatnik nie może powoływać się na prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli ze względu na zwolnienie przewidziane przez prawo krajowe z naruszeniem art. 132 ust. 1 lit. i) tej dyrektywy świadczone przez niego usługi edukacyjne nie są objęte podatkiem;
3. podatnik ten może jednak powołać się na niezgodność wskazanego zwolnienia z art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy, aby nie zostało ono wobec niego zastosowane, jeżeli – nawet przy uwzględnieniu zakresu swobodnego uznania przyznanego przez ten przepis państwom członkowskim – rzeczony podatnik nie może być obiektywnie uważany za podmiot o celach podobnych do celów podmiotu edukacyjnego prawa publicznego w rozumieniu owego przepisu, czego zbadanie należy do sądu krajowego, oraz
4. w tym ostatnim przypadku usługi edukacyjne świadczone przez rzeczonego podatnika zostaną objęte podatkiem, a zatem będzie on mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Co to oznacza dla polskich podatników? To zależy od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zapadnie w niniejszej sprawie. Jeżeli sąd ten stwierdzi, że treść art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z poz. 7 załącznika nr 4 do tej ustawy (w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2011 r.)  nie pozwala wyłączyć spod jego działania podmiotów prowadzących komercyjną działalność edukacyjną (tzn. działalność, która różni się od działalności polskich podmiotów prawa publicznego, którym powierzono zadania edukacyjne) – przepis ten będzie niezgodny z prawem unijnym, a w związku z tym – podmioty zwolnione pod rządami tego przepisu będą mogły zastosować do swojej działalności stawkę podstawową. Teza wyroku jest jednak dość oczywista: wadliwe zwolnienie usług edukacyjnych nie uprawnia do odliczania podatku naliczonego.