Wyrok w przedmiotowej sprawie dotyczył opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wpływów z organizowania gier losowych przy wykorzystaniu automatów do gier z ograniczoną możliwością uzyskania wygranej (zwanymi dalej „automatami do gier”). Trybunał rozstrzygnął tu następujące kwestie:
- czy art. 401 w związku z art. 135 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 112 powinien być interpretowany w ten sposób, że VAT i krajowy podatek specjalny od gier mogą być pobierane jedynie w sposób alternatywny, a nie kumulatywny?
W ocenie Trybunału art. 401 w związku z art. 135 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 112 powinien być interpretowany w ten sposób, że VAT i krajowy podatek specjalny od gier losowych mogą być pobierane w sposób kumulatywny, pod warunkiem, że drugi z wskazanych podatków nie ma charakteru podatku obrotowego.
- czy art. 1 ust. 2 zdanie pierwsze i art. 73 Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one krajowej regulacji lub praktyce, zgodnie z którą w przypadku użytkowania automatów do gier podstawę wymiaru podatku stanowią przychody z kasy owych automatów po upływie określonego okresu czasu?
W ocenie Trybunału, praktyka polegająca na przyjmowaniu za podstawę opodatkowania transakcji dokonanych poprzez automaty do gry miesięcznych przychodów z kas, które zależą od kwot wygranych i przegranych przez różnych graczy, nie narusza art. 1 ust. 2 zdanie pierwsze i art. 73 Dyrektywy 112 z tego tylko względu, że brak jest stosunku proporcjonalności pomiędzy wymagalnym VAT a oddzielnie traktowanymi stawkami indywidualnych graczy.
W przypadku bowiem automatów do gry, które na mocy wymogów prawa krajowego są skonstruowane w ten sposób, że wypłacają jako wygrane średnio przynamniej 60% stawek wpłaconych przez graczy, świadczenie wzajemne faktycznie otrzymane przez podmiot prowadzący taką działalność za udostępnienie automatów stanowi wyłącznie ten ułamek stawek, którym podmiot ów może faktycznie dysponować na własny rachunek. W tych okolicznościach zapłata rzeczywiście uzyskana przez przedsiębiorcę za udostępnienie automatów do gry jest uwarunkowana „bezwzględnie wiążącymi wymogami prawa” i w związku z tym stanowi wyłącznie „ułamek stawek, którym podmiot ów może faktycznie dysponować na własny rachunek, czyli przychody z kasy po upływie określonego okresu.
- czy art. 1 ust. 2 Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on krajowemu systemowi niezharmonizowanego podatku, zgodnie z którym VAT podlegający zapłacie jest dokładnie zaliczany na poczet owego pierwszego z wskazanych podatków?
W ocenie Trybunału, z punktu widzenia zasady neutralności podatkowej nie ma znaczenia okoliczność, że kwota niezharmonizowanego podatku od gier, któremu podlegają również niektóre podmioty organizujące i prowadzące gry losowe i hazardowe będące podatnikami VAT, jest dostosowywana w zależności od VAT podlegającego zapłacie z tytułu tej działalności. Tym bardziej, że zgodnie z przepisami rozpatrywanymi w postępowaniu głównym podlegający zapłacie VAT jest zaliczany na poczet podatku niezharmonizowanego, a nie na odwrót – owe przepisy mogą co najwyżej wzbudzić wątpliwości co do poszanowania zasady równego traktowania w odniesieniu do owego podatku niezharmonizowanego, a nie w odniesieniu do VAT.
