Wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r. w sprawie C-174/12 (Alfred Hirmann), czyli spółka akcyjna będąca emitentem akcji może odpowiadać przed nabywcą akcji z tytułu niedopełnienia obowiązków informacyjnych oraz o możliwości stwierdzenia nieważności umowy nabycia akcji – KSH

Wyrok zapadł w wyniku sporu dotyczącego żądania stwierdzenia nieważności transakcji zakupu akcji tej spółki. A. Hirmann nabył akcje Immofinanzu. Nabycie akcji odbyło się za pośrednictwem towarzystwa finansowego Aviso Zeta AG (zwanego dalej „Aviso Zetą”) i miało miejsce na rynku wtórnym, nie zaś w ramach podniesienia kapitału. Nabywca zapłacił cenę nabycia Aviso Zecie, natomiast nabyte akcje zostały zaksięgowane na prowadzonym przez tę spółkę w imieniu A. Hirmanna rachunku papierów wartościowych. A. Hirmann zarzucił Immofinanzowi nielegalne działania mające na celu wzmocnienie kursu akcji tej spółki. Akcje te zostały bowiem nabyte za pośrednictwem spółek zależnych grupy Aviso Zeta, która kontrolowała również Immofinanz, w celach manipulowania rynkiem.

Ponadto A. Hirmann stwierdził, że nabył akcje na podstawie prospektu emisyjnego Immofinanzu dotyczącego rynku kapitałowego w odnośnym czasie. W tym prospekcie emisyjnym spółka ta twierdziła, że nabycie jej akcji stanowiło pewną i pozbawioną ryzyka inwestycję. Jednakże rzeczony prospekt emisyjny zawierał niepełne, nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje. W związku z tym wobec poprzednich członków zarządu Immofinanzu wszczęte zostały przygotowawcze postępowania karne i związane z tym postępowania są obecnie w toku. A. Hirmann zwrócił się do sądu odsyłającego o stwierdzenie nieważności umowy dotyczącej nabycia akcji oraz o zasądzenie odszkodowania. W wyniku dalszego postępowania sprawa znalazła się przed Trybunałem, który stwierdził, że:

1)  Artykuły 12, 15, 16, 18, 19 i 42 drugiej dyrektywy Rady 77/91/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. [48 akapit drugi WE], w celu uzyskania ich równoważności, dla ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich w zakresie tworzenia spółki akcyjnej, jak również utrzymania i zmian jej kapitału, zmienionej dyrektywą Rady 92/101/EWG z dnia 23 listopada 1992 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów krajowych, które w ramach transpozycji dyrektyw:

  • 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych i zmieniającej dyrektywę 2001/34/WE,
  • 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym, oraz zmieniającej dyrektywę 2001/34/WE,
  • oraz 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku)

po pierwsze, przewidują odpowiedzialność spółki akcyjnej, będącej emitentem, wobec nabywcy akcji tej spółki z tytułu naruszenia obowiązków w zakresie ujawniania informacji przewidzianych w tych dyrektywach, oraz po drugie, nakładają z uwagi na tę odpowiedzialność obowiązek dokonania przez zainteresowaną spółkę zwrotu na rzecz nabywcy kwoty odpowiadającej cenie nabycia akcji i przyjęcia z powrotem tych akcji.

2) Artykuły 12 i 13 dyrektywy 2009/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. [48 akapit drugi WE], w celu uzyskania ich równoważności, dla zapewnienia ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów krajowych, które przewidują stwierdzenie nieważności z mocą wsteczną umowy nabycia akcji.

3) Artykuły 12, 15, 16, 18, 19 i 42 drugiej dyrektywy 77/91, zmienionej dyrektywą 92/101, oraz art. 12 i 13 dyrektywy 2009/101 należy interpretować w ten sposób, że odpowiedzialność ustanowiona w przepisach krajowych nie musi być ograniczona do wartości akcji, obliczonej według kursu giełdowego spółki, w przypadku gdy jest ona notowana na giełdzie, jaką mają one w momencie wystąpienia z roszczeniem.