Nie ulega wątpliwości, że początkowa opłata leasingowa związana jest pośrednio z określonymi przychodami, dlatego wydatek ten zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodu w sposób określony w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spornym jest natomiast to, czy wydatek ten potrącany jest w dacie jego poniesienia, czy też zalicza się go proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy.
Błędne jest założenie, że wstępna opłata leasingowa stanowi wynagrodzenie finansującego, podobne do raty leasingowej. Stąd też należy rozliczać ją w sposób określony w art. 15 ust. 4d zd. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych. Zagadnienie to było już wielokrotnie przedmiotem rozpoznania przez NSA w sprawach zakończonych wyrokami: z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt II FSK 451/10, z dnia 15 grudnia 2010 r., sygn. akt II FSK 1294/09, z 9 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1591/10, z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2120/11, z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1546/09, z dnia 17 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 59/10.
Należy podzielić stanowisko wyrażone w przywołanych wyrokach, że wstępna opłata leasingowa ma charakter samoistny i bezzwrotny względem rat leasingowych uiszczanych w okresie trwania umowy. W rezultacie należy ją wiązać nie tyle z całą umową rozumianą w wymiarze czasowym, co z momentem jej zawarcia. Dotyczy ona bowiem nie tyle samego trwania usługi leasingu, lecz w ogóle prawa do skorzystania z niego, skoro od jej uiszczenia uzależnione jest zawarcie umowy i wydanie przedmiotu leasingu. Jest to zatem opłata jednorazowa o odmiennym charakterze aniżeli raty leasingowe – dlatego należy zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, a nie proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingu.
