Wolna od podatku jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.
Wskazany art. 21 ust. 1 pkt 68a wyżej wskazanej ustawy ma zastosowanie wyłącznie do świadczeń o charakterze niepieniężnym, a nie do wypłaty jakichkolwiek kwot pieniężnych. Świadczy o tym wprost użycie sformułowania, że wartość świadczeń nie może przekraczać 200 zł. Gdyby ustawodawca zakresem zwolnienia chciał objąć także świadczenia pieniężne użyłby formuły kwota świadczenia lub jego wartość nie może przekraczać 200 zł.
Powyższy wniosek ma swe pełne uzasadnienie w definicji przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zwartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wyraźnie rozgranicza „otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne” od „wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”. Oznacza to dychotomiczny podział rodzajów świadczeń na pieniężne i niepieniężne, do których zalicza się świadczenia nieodpłatne. Potwierdza to dalsze uregulowanie art. 11, które w ust. 2 i 2a określa sposób ustalenia wartości pieniężnej świadczeń w naturze.
Ten ostatni przepis stanowi wyraźnie, że „wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
- jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
- jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
- w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wprawdzie definicje legalnej pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, ale z powyższego uregulowania można wyprowadzić uzasadniony wniosek, że wypłata kwot pieniężnych w tym pojęciu się nie mieści.
Za odmiennym poglądem nie przemawia fakt, że w art. 21 ust. 1 pkt 68a odwołano się do „nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1”. W przepisie tym wymieniono „inne nieodpłatne świadczenia” wśród takich przychodów z innych źródeł jak: „kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach”. Określono je jako „inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17”.
Wymienienie tych świadczeń wśród innych, mających z reguły charakter wypłat pieniężnych, nie dowodzi, że również nieodpłatne świadczenie może mieć formę kwoty pieniężnej. Niezależnie bowiem od powołanej wyżej regulacji zawartej w art. 11 ust. 1 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, także wskazane w art. 20 ust. 1 przepisy art. 12-14 i 17, definiujące przychody z poszczególnych źródeł, zawierają wyraźnie i jednoznaczne odróżnienie wartości nieodpłatnych świadczeń od wypłat kwot pieniężnych (tak w art. 12 ust. 1 i 3, art. 14 ust. 1 pkt 8 czy w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. d).
Tak w pełni uzasadniony jest pogląd, że ze zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystają świadczenia polegające na wręczeniu w celach reklamowo-promocyjnych przedmiotów o niskiej wartości, a nie wypłata sum pieniężnych.
źródło: Instytut Studiów Podatkowych Sp. z o.o.
foto: pixabay.com
