Sąd Najwyższy w dniu 18 grudnia 2013 r. (sygn. akt I KZP 19/13) podjął uchwałę, że przedmiotem czynności przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. są wymienione w tym przepisie „środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości” pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z popełnienia czynu zabronionego. Sprawcą przestępstwa może być również sprawca czynu zabronionego, z którego popełnieniem związana jest korzyść. Sąd Najwyższy postanowił nadać uchwale moc zasady prawnej.
Okoliczności sprawy świadczą, że każdemu z trojga oskarżonych, których zachowania połączono węzłem współsprawstwa, przypisano czyn zabroniony polegający na osiąganiu korzyści stanowiących równowartość nie odprowadzonego na rzecz Skarbu Państwa podatku VAT. Warunkiem ich uzyskania było wystawianie fikcyjnych faktur zawierających naliczenie tego podatku od nieistniejących transakcji sprzedaży złomu. Mamy tu także przestępstwo polegające na dysponowaniu uzyskiwanymi w ten sposób korzyściami. Nie może zatem budzić zastrzeżeń stwierdzenie, że korzyści (pieniądze), będące przedmiotem przestępstwa zakwalifikowanego na podstawie art. 299 § 1 i 5 k.k., stanowiły korzyść pochodzącą bezpośrednio z czynu zabronionego.
Wymienione przestępstwo, określane mianem prania pieniędzy (ang. money laundering), czy „prania brudnych pieniędzy”, odpowiada ujmowanemu w ten sposób zjawisku, określanemu, najkrócej ujmując, jako proceder legalizowania wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych, bądź nieujawnionych źródeł, przez ich wprowadzanie do obrotu gospodarczego.
SN podkreślił, że w konstrukcji przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. konieczne jest zatem dostrzeżenie, że najważniejszym przedmiotem ochrony tego uregulowania jest prawidłowość obrotu gospodarczego. Ratio legis unormowania sprowadza się, do objęcia odpowiedzialnością wszystkich etapów prania pieniędzy, w tym ich „lokowania” („oddzielania”). Nie sposób bowiem zaprzeczyć, że już w tej fazie – służącej wprowadzeniu nielegalnych wartości do obrotu – naruszone zostają dobra, których ochronie także służy rozważany przepis.
