Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Zgodnie z uchwałą pełnego składu Izby Finansowej NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10, zapewnienie pracownikowi przez pracodawcę nieodpłatnych świadczeń medycznych stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy. Z uchwały tej wynika, że istota umowy między pracodawcą a daną placówką medyczną nie jest związana wyłącznie z faktem udzielenia konkretnych świadczeń medycznych, lecz obejmuje także gotowość do świadczenia odpowiednich usług. Taka gotowość jest opłacana przez pracodawcę niezależnie od tego, czy pracownik skorzysta z tych świadczeń, czy nie. Według NSA sama gotowość skorzystania z usług medycznych posiada dla pracownika istotny wymiar finansowy. Przedstawiona interpretacja powoduje, że od przyznanych pracownikowi pakietów świadczeń medycznych pracodawca, oprócz zaliczki na podatek dochodowy, powinien też naliczyć składki ZUS.
Jednak w sytuacji, gdy pracownicy ponoszą częściową odpłatność za pakiety świadczeń medycznych (w tym przypadku udostępnione w formie ubezpieczenia zdrowotnego) lub innych świadczeń ubezpieczeniowych, wówczas pracodawca nie ma obowiązku naliczania od wartości tego przychodu (czyli różnicy pomiędzy ceną zakupu a kwotą zapłaconą przez pracownika) składek na ubezpieczenia społeczne.
Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. podstawy wymiaru składek nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Z powołanego przepisu wynika, że w przypadku, gdy pracodawca udostępnia pracownikom świadczenia po obniżonych cenach (czyli taniej niż jest dane świadczenie dostępne na rynku), a obowiązek przyznania tego świadczenia wynika z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, to różnica pomiędzy rynkową wartością tego świadczenia a ceną, za jaką udostępnia je pracodawca, nie stanowi podstawy wymiaru składek pracownika otrzymującego świadczenie. Na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych takie świadczenie należy rozpatrywać jako świadczenie częściowo odpłatne i ww. różnicę wartości należy w takim przypadku doliczać do przychodu pracownika. Przychód ten nie będzie stanowił podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.
