Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 41/14 rozstrzygnął kwestię dotyczącą momentu korekty kosztów w związku z otrzymaniem dotacji. Przedmiotowe rozstrzygnięci zapadło w następującym stanie faktycznym. Podatnik jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zajmuje się przetwórstwem rybnym. Spółka podała, że zakupiła urządzenia i maszyny, które stanowią środki trwałe i w bieżącym roku będą oddawane do użytku, a co za tym idzie – przyjmowane do ewidencji środków trwałych. Rozpocznie się ich amortyzacja, a odpisy amortyzacyjne zostaną zaliczone do kosztów podatkowych. Wnioskodawczyni wskazała, że podpisała umowę na dotację stanowiącą częściową refundację zakupionego środka trwałego (kwoty netto). Umowa została podpisana z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w ramach Środka „Inwestycje w zakresie przetwórstwa i obrotu”, objętego osią priorytetową 2 „Akwakultura, rybołówstwo śródlądowe, przetwórstwo i obrót produktami rybołówstwa i akwakultury”. Wskazano, że wypłata dotacji (a co za tym idzie częściowa refundacja kosztów zakupu środków trwałych) będzie miała miejsce najwcześniej w 2014 r., po przedstawieniu przez Spółkę wniosku o płatność, wówczas zajdzie też konieczność częściowego wyłączenia z podstawy opodatkowania kosztów (odpisów amortyzacyjnych) sfinansowanych dotacją.
WSA w Gdańsku stwierdził, że do czasu otrzymania refundacji, naliczone pełne odpisy amortyzacyjne są kosztem uzyskania przychodu i dopiero moment otrzymania środków pomocowych na rachunek podatnika będzie rodził obowiązek dokonania korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych. Stanowisko takie znajduje uzasadnienie w treści art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdzie pojęcia „zwróconym” ustawodawca użył w czasie przeszłym i w formie dokonanej. Zdaniem Sądu, prowadzi to do wniosku, że obowiązek skorygowania (nieuwzględniania w kosztach) odpisów amortyzacyjnych od wydatków, które zostały zrefundowane, dotyczy tych sytuacji, gdy te środki pomocowe zostały już faktycznie otrzymane. Zdaniem Sądu dopiero po otrzymaniu dotacji należy określić, jaka wartość odpisów dotychczas zaliczonych do kosztów powinna być z kosztów wyłączona (z racji zwrócenia części wydatków na zakup środka trwałego), zaś następnie o tę kwotę należałoby zmniejszyć koszty bieżące, a nie dokonywać wstecznej korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych. W sytuacji braku zaistnienia przypadków określonych w art. 16 przedmiotowej ustawy a rzutujących na rozmiar kosztów uzyskania przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych, zakres kosztów uzyskania przychodu (z tytułu amortyzacji) wyznaczają jedynie przepisy art. 16a-16m tej ustawy. Z kolei zaistnienie sytuacji uregulowanych przepisami art. 16, a dotyczących nieuznania za koszt odpisów amortyzacyjnych, wobec braku odmiennych postanowień, może powodować korektę kosztów uzyskania przychodów (w zakresie odpisów amortyzacyjnych) z chwilą zaistnienia tych sytuacji. Jeżeli zatem zdaniem Sądu zwrot wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego powoduje wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych, to skutek w postaci obowiązku wyłączenia (korekty kosztów) powstaje z chwilą zwrotu wydatków (w rozliczeniu za okres, w którym zwrot wydatków został otrzymany). Bez tego (zwrotu) podatnik nie miał i nie ma obowiązku zmniejszenia kosztów z tytułu amortyzacji. WSA powołał również analogiczny do będącego przedmiotem sporu problem związany z odliczeniem kosztów uzyskania przychodów w sytuacji poniesienia ich po zakończeniu roku podatkowego, do którego przychodu koszty te bezpośrednio się odnosiły (art. 15 ust. 4b i 4c przedmiotowej ustawy). Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. NSA w wyroku z dnia 26 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1298/11, wskazał, że przepis ten nie odnosi się czy to do faktury, czy faktury korygującej, a więc dokumentu, na podstawie którego koszt został poniesiony – tylko do kosztu poniesionego po zaistnieniu bądź określonego zdarzenia faktycznego (sporządzeniu sprawozdania finansowego) bądź określonej okoliczności prawnej (upływu terminu do złożenia zeznania).
Reasumując należy więc uznać, że wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że skutek w postaci obowiązku wyłączenia (korekty kosztów) powstaje dopiero z chwilą zwrotu wydatków, tj. w rozliczeniu za okres, w którym zwrot wydatków został otrzymany.
źródło: Instytut Studiów Podatkowych Sp. z o.o.
foto: pixabay.com
