Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 16 października 2013 r., nr ITPB2/415-718/13/MN rozstrzygnął kwestię dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń.
Przedmiotowe rozstrzygniecie zapadło w następującym stanie faktycznym. Podatnik jest przedsiębiorcą, zatrudniającym 35 pracowników. W przedsiębiorstwie podatnika nie funkcjonuje fundusz socjalny. Zaspokojenie potrzeb socjalnych pracowników następuje m.in. poprzez zagwarantowanie im możliwości korzystania z sali gimnastycznej, za wynajem której koszty ponosi podatnik ze środków obrotowych. Koszty związane z wynajęciem sali gimnastycznej ustalone zostały w wysokości stałej i są niezależne od ilości osób (pracowników) korzystających z tej sali. Opłaty za te usługi mają charakter ryczałtowy i są płacone co miesiąc przez podatnika. Wysokość ryczałtu nie jest uzależniona od liczby faktycznie ćwiczących pracowników. Podatnik nie prowadzi ewidencji, z której wynikałoby, który pracownik i w jakim zakresie skorzystał z sali gimnastycznej w danym miesiącu.
Organ podatkowy stanął na stanowisku, że u pracowników którzy korzystają z wynajmowanej przez podatnika sali gimnastycznej powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, którego wysokość należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia nie mogą stanowić podstawy do uznania, że dana osoba świadczenia nie otrzymała. Jest to tylko problem organizacyjny możliwy do rozwiązania. Stanowisko tutejszego organu potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96. Sąd stwierdził w nim, iż „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.”. Ponadto organ podkreślił, że ryczałtowy sposób opłacenia przez podatnika kosztów związanych z wynajęciem ww. sali nie stanowi zatem przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Fakt, iż przedmiotowe świadczenie kierowane jest do wszystkich pracowników nie wyklucza możliwości określenia przychodu otrzymanego przez konkretną osobę nawet w sytuacji braku stosownej ewidencji. Podatnik zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska – są to dla Niego osoby rozpoznawalne. Zdaniem organu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia, jaką podatnik powinien doliczyć do przychodu danego pracownika należy więc obliczyć dzieląc zryczałtowaną opłatę, którą ponosi pracodawca za wynajęcie sali gimnastycznej, przez liczbę pracowników uprawnionych do korzystania z tej sali, a następnie tak ustaloną wartość jednostkową należy przypisać tylko tym pracownikom, którzy w danym miesiącu faktycznie korzystali z tej sali.
Biorąc pod uwagę powyższe należy więc uznać, w związku z zakupem usługi wynajmu sali gimnastycznej przez podatnika i udostępniania tej sali pracownikom, u tych którzy faktycznie z niej korzystają powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, którego wysokość należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
