W wyroku z dnia 11 lutego 2016 r. (III SA/ Wa 473/15) WSA w Warszawie, odnosząc się do warunków zastosowania art. 43 ust.1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2011 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa) stwierdził, że przewidziane w tym przepisie zwolnienie nie ma zastosowania w przypadku najmu lokali mieszkalnych przez spółkę na rzecz jej pracowników. Nie jest bowiem spełniony warunek najmu dla własnych celów mieszkaniowych.
WSA rozpatrywał w przedmiotowej sprawie skargę Spółki na interpretację indywidualną z dnia 2 października 2014 r. wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której organ interpretacyjny za nieprawidłowe uznał stanowisko Spółki w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zapłatę czynszu za najem budynku z przeznaczeniem na potrzeby mieszkaniowe pracowników. Organ ocenił, że usługa wynajmu budynku na cele mieszkaniowe pracowników korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, w związku z czym Spółka nie będzie uprawniona do odliczenia podatku wykazanego w fakturach dokumentujących uiszczenie czynszu najmu. Zdaniem organu nieodpłatne udostępnianie lokali pracownikom jest związane z działalnością Spółki, ma na celu poprawę jej rezultatów poprzez zatrudnianie wykwalifikowanych pracowników pochodzących z odległych rejonów kraju i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spółka wnosząc do WSA skargę na wspomnianą interpretację podniosła m.in., że ten sam organ interpretacyjny, który jej odmówił prawa do odliczenia podatku, kwalifikując wynagrodzenie z tytułu najmu jako podlegające zwolnieniu, w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2014 r., IPPP3/443-160/14-2/MKw wydanej na wniosek wynajmującego budynek, uznał to samo wynagrodzenie za opodatkowane podatkiem od towarów i usług stawką 23%. Zdaniem Spółki brak spójności stanowisk interpretacyjnych organu, jednoznacznie narusza zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, a także zasadę neutralności podatku i powinien zostać wyeliminowany poprzez uchylenie zaskarżonej interpretacji.
WSA uznał skargę za zasadną. Ocenę tę oparł na wnioskach z analizy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, stosownie do którego zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. WSA w pełni podzielił też stanowisko zawarte w wyroku NSA z dnia 3 września 2013 r. (sygn. akt I FSK 1012/12), zgodnie z którym zwolnienie najmu lokali mieszkalnych na podstawie interpretowanej normy ma charakter zwolnienia celowego, ukierunkowanego na ochronę – w aspekcie ekonomicznym – najemców lokali mieszkalnych faktycznie zaspokajających potrzeby mieszkaniowe poprzez tenże najem. Preferencją tą nie są natomiast objęte usługi wynajmu lokali mieszkalnych, których bezpośrednim celem nie jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz realizacja przez niego celów gospodarczych, w tym zarobkowych. WSA przyjął, że z oczywistych przyczyn nie można uznać, iż Spółka wykorzystuje wynajmowane lokale na cele mieszkaniowe. Jest ona bowiem podmiotem gospodarczym i ze swej istoty nie ma potrzeb mieszkaniowych. Oddając te lokale mieszkalne swoim pracownikom Spółka czyni to na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Usługi takie nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, w następstwie czego podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej. W konsekwencji, w ocenie Sądu, faktury dokumentujące wynajem lokali mieszkalnych na rzecz Spółki będą stanowiły podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.
źródło: Instytut Studiów Podatkowych Sp. z o.o.
foto: pixabay.com