Wartości przejętego długu nie można – co do zasady – uznać za koszt uzyskania przychodu w podmiocie przejmującym dług.
Cywilnoprawne zasady przejęcia długu reguluje art. 519 § 1 ustawy Kodeks cywilny, który stanowi, że osoba trzecia może wstąpić w miejsce dłużnika, który z długu zostaje zwolniony. Przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje z długu zwolniony. Sukcesja, czyli następstwo prawne, następuje nie tylko w same prawa i obowiązki w przedmiocie długu, lecz również w całość stosunku zobowiązaniowego.
Dług jest prawem zbywalnym, stąd przejęcie długu powoduje wstąpienie osoby trzeciej przejmującej dług w prawa i obowiązki pierwotnego dłużnika. W efekcie pierwotny dłużnik zostaje z długu na nim ciążącego zwolniony.
Wartości przejętego długu nie można – co do zasady – uznać za koszt uzyskania przychodu w podmiocie przejmującym dług. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy z o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, między innymi wydatków na spłatę innych zobowiązań, w związku z czym spłacone przez nabywcę długu zobowiązanie nie stanowi kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przykładowo w wyroku NSA z dnia w wyroku z dnia 16 kwietnia 2008 r., II FSK 1676/06, odniósł się do kwestii sukcesji prawnej z tytułu przejęcia długu cywilnego i jej znaczenia dla kosztów uzyskania przychodu w prawie podatkowym. Sąd stanął na stanowisku, że przejęcie długu nie stanowi podstawy podatkowego następstwa prawnego. A zatem zarówno spłata przejętego długu i związanych z nim odsetek nie może zasadniczo stanowić kosztu uzyskania przychodu przejemcy, nawet wtedy, gdy przejemca ma prawo do korzystania z przedmiotów nabytych za wartość tego długu. Organy podatkowe stoją na stanowisku, że spłata przejętego długu nie jest dokonywana w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia lub zachowania źródeł osiągania przychodów, i już z samej tej okoliczności wynika brak możliwości rozpoznania kosztów podatkowych u przejemcy długu.
