W zakresie sposobu dokumentowania usług niematerialnych istnieją odmienne poglądy. Rozbieżności te podsumował WSA w Warszawie w wyroku z dnia 5 marca 2004 r. (sygn. III SA 1240/2002), w którym stwierdził: „W orzecznictwie sądowym zarysowały się w tym zakresie dwa nurty. Jeden preferujący podejście formalne wyraża pogląd, że warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego należyte udokumentowanie, zgodnie z przepisami o rachunkowości. Drugi nurt, który można określić jako preferujący stanowisko materialnoprawne, wyraża pogląd, iż przepisy o rachunkowości nie mają charakteru podatkotwórczego, w związku z czym wystawienie wadliwego dowodu księgowego nie niweczy samego faktu dokonania wydatku. Organy podatkowe powinny ustalić, czy wydatek taki został dokonany, a skoro tak, to powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu, jeżeli miał wpływ na jego osiągnięcie (…) Podatnik ma możliwość wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi wykazać, że określony wydatek – będący kosztem uzyskania przychodów – został faktycznie poniesiony”. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 marca 2004 r. (sygn. III S. A. 908/02) jest próbą rozwiązania powyższych wątpliwości. Wydatki – które nie zostały prawidłowo lub w sposób pełny udokumentowane – nie powinny zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, jeżeli ich poniesienie może zostać udowodnione w jakikolwiek inny dopuszczalny prawem sposób.