Przekazanie (przesunięcie) składników majątku, tj. towarów, wyrobów gotowych, materiałów do zakładu zagranicznego stanowi wewnętrzne przesunięcie takich aktywów w ramach jednego podmiotu. Nie powoduje powstania przychodu podatkowego u żadnej ze stron.
Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 umowy modelowej OECD zakładowi należy przypisać takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub porównywalnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. Powyższy zapis zawiera fikcyjne założenie, że dla celów podatkowych zakład należy traktować jak samodzielne i niezależne przedsiębiorstwo. Fikcyjność tego założenia polega na tym, że pomimo wyodrębnienia ekonomicznego zakład jest prawnie niesamodzielną częścią przedsiębiorstwa. Fikcja ta służy dla celów dokonania odpowiedniego podziału zysków przedsiębiorstwa pomiędzy dwie odrębne jurysdykcje podatkowe: państwa źródła i państwa siedziby. Podział ten ma opierać się na zasadach stosowanych przez podmioty niezależne, w warunkach wolnego rynku. Z przyjęcia zasady arm’s lenth jako kryterium przypisania zysków wynika, że zakładowi należy przypisać czynności (świadczenia), które mógłby wykonać i wykonałby podmiot niezależny, oraz część zysków, którą w porównywalnych warunkach mógłby osiągnąć podmiot niezależny. Oznacza to, że rozliczanie transakcji pomiędzy zakładem a centralą ma zasadniczo następować według cen rynkowych, uwzględniających marżę zysku, odpowiednią dla danego rodzaju transakcji. Dotyczy to w szczególności transakcji, których przedmiotem są świadczenia wykonywane w ramach zwykłej działalności przedsiębiorstwa w obrocie zewnętrznym. Stosowanie odpowiedniej ceny rynkowej w transakcjach wewnętrznych ma prowadzić do właściwego przypisania zysków osiąganych następnie w transakcji z podmiotem niezależnym.
Oznacza to, że przekazanie (przesunięcie) składników majątku, tj. towarów, wyrobów gotowych, materiałów do zakładu zagranicznego stanowi wewnętrzne przesunięcie takich aktywów w ramach jednego podmiotu. W konsekwencji, taka czynność – jako nieposiadająca cech sprzedaży – nie powoduje powstania przychodu podatkowego u żadnej ze stron. W interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 2010 r. (IPPB5/423-588/10-5/PS) Minister uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że wyposażenie oddziału w inne aktywa finansowe przeznaczone do prowadzenia działalności przez oddział (szczególności w postaci wierzytelności, również z tytułu pożyczek lub kredytów) nie będzie prowadziło do powstania przychodu (kosztu uzyskania przychodów) na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce.
źródło: Instytut Studiów Podatkowych Sp. z o.o.
foto: pixabay.com
