Tak było do końca 2013 roku: na fakturze pojawiła się wartość netto np. stali i odrębnie jej transport ze stawką 23%, Taki był stan prawny, a przede wszystkim wspierało to dwadzieścia lat praktyki skarbowej: to były dwie czynności i dwie odrębne podstawy opodatkowania. Z początkiem 2014 r. wszedł w życie art. 29a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, który nakazuje, aby m.in. koszty transportu w przypadku dostawy towarów, jeżeli należność za nie pobrał dostawca, nie stanowiły odrębnej podstawy opodatkowania: ona jest jedna i dotyczy tylko towaru.
Jest to przepis w pełni zgodny z dyrektywą 2006/112/WE i wieloletnią judykaturą TSUE. Czyli teraz faktura powinna wyglądać inaczej: kwota netto podstawy opodatkowania w przypadku dostawy towarów wymienionych w tym załączniku powinna obejmować również wartość transportu, opakowania, prowizji i ubezpieczenia. Jeżeli byłoby inaczej, nabywca nie będzie miał prawa odliczyć kwoty podatku naliczonego od wartości tych czynności (zwłaszcza transportu), bo nie stanowi on odrębnej podstawy opodatkowania. Gdyby towar był opodatkowany po stronie dostawcy – oczywiście problem ten nie istnieje, bo całość podstawy opodatkowania, w tym część transportowa, będą czynnością opodatkowaną jedną stawką.
Najciekawsze jest to, że wspomniany przepis wymienia również ubezpieczenie: czy to oznacza, że wracamy po raz kolejny do włączenia wartości tych usług do należności z tytułu leasingu?