Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 22 listopada 2013 r. (III SA/Po 253/13) uznał, że nie ma jednej, określonej stawki podatku do nieruchomości dla domków letniskowych.
Sprawa dotyczyła odwołania od decyzji określającej wysokość podatku od nieruchomości. Podatnik chciał, aby jego dom letniskowy podlegał daninie według niższej stawki właściwej dla budynków mieszkalnych – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Swoje stanowisko popierał przepisami o polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych, która wskazuje, że budynki letniskowe powinny być traktowane tak, jak mieszkalne. Natomiast w ocenie samorządowego kolegium odwoławczego, mężczyzna powinien realizować swoje potrzeb mieszkaniowe w budynku letniskowym, w związku z tym, iż ich nie realizuje to nie może opodatkować domku letniskowego według niższej stawki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w swoim wyroku wskazał, że budynek mieszkalny to obiekt budowlany, który służy stałemu zamieszkiwaniu, a letniskowy nie nabierze takich cech przez to, że mężczyzna przebywa w nim okresowo. W związku z tym również wskazał na zastosowanie niższej stawki wyłącznie, jeśli obiekt traktowany jest jako centrum interesów życiowych. Sąd przypomniał także, że Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych nie ma zastosowania przy dokonywaniu klasyfikacji budynków na potrzeby określenia wysokości podatku od nieruchomości.